مدیر پایگاه میراث جهانی شوش از ساماندهی و ایمنسازی ۲۵۳ اثر کاخ آپادانا خبر داد.
به گزارش هنرنشان، علی بویری گفت: اقدامات حفاظتی و نجاتبخشی بر روی بقایای سنگی کاخ آپادانا هخامنشی شوش یک فرآیند مستمر است که از چند دهه گذشته آغاز شد.
مدیر پایگاه میراث جهانی شوش یادآوری کرد: در دهه ۵۰ خورشیدی گروه باستانشناسی فرانسوی به سرپرستی ژان پرو با هدفی کلیدی برای جلوگیری از تخریب بیشتر و تسهیل مطالعات تمامی قطعات معماری سنگی پراکنده در تالار ستوندار را در بخش جنوبی ایوان شرقی آپادانا متمرکز کردند. این تمرکز اولیه گام مهمی برای مطالعه دقیقتر و حفاظت از این اجزای ارزشمند به شمار میرفت.
بویری با اشاره به ساماندهی اولیه و ضرورت بهسازی ساختارها خاطرنشان کرد: در دهه ۹۰ خورشیدی در راستای مقابله با عوامل تخریبی محیطی بهویژه نفوذ رطوبت اقداماتی برای ساماندهی این عناصر انجام شد.
او ادامه داد: در این راستا ۲ سکوی فلزی با رویه چوبی ایجاد و عناصر سنگی بر روی آنها مستقر شدند. با این حال یکی از سازههای حفاظتی موقتی که در آن دوره اجرا شده بود به دلیل نیاز به بهروزرسانی و تکمیل کارایی نیازمند بازنگری جدی بود.
بویری افزود: این ساختار شامل یک سازه فلزی نامناسسب و سقف شیروانی در برابر بارندگیهای شدید کارایی لازم را برای هدایت کامل آبهای سطحی نداشت و برای حفاظت بلندمدت به ارتقای فنی نیاز داشت.
او همچنین از پروژه جدید با هدف استانداردسازی و حفاظت پایدار خبر داد و اضافه کرد: پایگاه میراث جهانی شوش با در نظر گرفتن ضرورت تامین حفاظت پایدار، استانداردسازی و نیز لزوم حفظ منظر و چشمانداز تاریخی کاخ آپادانا، طراحی و اجرای یک سازه حفاظتی نوین و کاملا منطبق با محیط تاریخی را به مرحله اجرا درآورد.
مدیر پایگاه میراث جهانی شوش با بیان اینکه این پروژه در واقع تکمیل و اصلاحکننده و ارتقادهنده اقدامات حفاظتی پیشین محسوب میشود اظهار کرد: پروژه حاضر که با تامین اعتبار اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خوزستان به سرانجام رسید شامل ساماندهی و قرارگیری ۲۵۳ قطعه از بقایای سازههای معماری هخامنشی است.
او ادامه داد: این مجموعه شامل قطعاتی از سرستون، شالی ستون و پایهستونهای سنگی است که اکنون تحت پوشش حفاظتی نوین قرار گرفتهاند.
به گفته مدیر پایگاه میراث جهانی شوش، این اقدام علاوه بر بهبود کیفیت حفاظت فیزیکی و ارتقای زیبایی بصری محوطه بستری استاندارد، پایدار و مناسب را برای تداوم فرآیندهای پژوهشی و مرمتی در آینده فراهم آورده است.
